? افطاری با طعم همدلی

?برای اولین بار به چنین مجلسی دعوت شده بودم؛ چه شکوهی چه عظمتی، احساس غروری وصف ناپذیر وجودم را فراگرفته بود. اساساً هرگاه با چنین جمعی مواجه می شوم این احساس را دارم. هرگاه و هرجا #شیعیان در کنار #اهل سنت صمیمانه گرد هم می آیند عزت اسلام را به نمایش می گذارند و به حق می توان گفت نمایشی از حکمه وحدت را می توان دید.
?انما المومنون اخوة
برادری نمادی از #همبستگی است #اتحاد و یک دلی.
گرچه ، همزبان نبودیم اما هم دلیم، #همدلی از همزبانی خوشتر است.
?همه این زیبایی یک سو، حضور مردی بزرگ از خط مقدم رویارویی با دشمن خطی که در آن باید چشم در چشم #گرگ های کوه صهیون، آماده رویارویی و جنگ با آنها بود؛ از سوی دیگر بر این شکوه و زیبایی می افزود. سخنانش چه دلنشین بود. آهنگی از همدلی را می سرود. ترانه ای روح افزا از وحدت و #برادری.
آنچه دشمن خونریز از آن واهمه دارد؛ و تمام سعی خود را معطوف آن داشته تا مبادا امت اسلامی یک صدا و یک دل شود. زیرا ندای یک دلی آنها چیزی جز : مرگ بر #اسرائیل نخواهد بود.
تا این لکه ننگ از دامان سرزمین اسلامی پاک گردد.

*****

نویسنده : زینب مظفری (مدیر وبلاگ)

« سفرنامه آفتاب »

به امید رسیدن به آفتاب از گنبد کاووس راه افتادیم تا اینکه وارد شهر آفتاب شدیم.

با دیدن گنبد طلایی رنگش اشک در چشمانم حلقه زد. زمزمه وار شروع به خواندن اذن دخولش کردم:«ءادخل یا رسول الله، ءادخل یا حجه الله، ءادخل یا ملائکه الله المقربین المقیمین فی هذا المشهد الشریف…»

وقتی در صحن و سرای زیبایت قدم می زدم، فکر نمی کردم فرصت دیگری برای زیارتت نصیبم شود.

بار گناهان بر پشتم سنگینی می کرد اما به لطف شما پس از گره خوردن قلبم با پنجره های ضریح زیبایت احساس می کردم تاریکی وجودم به روشنایی نورت زدوده شد.

تجلی بهشت را می دیدم، بهشت موعود.

اکنون که از سرزمین نور از جوار امام مهربانی ها، امام رضایت و مهر وعطوفت خارج می شوم؛ به سینه ام که نگاه می کنم می بینم چیزی را در حرمتان جا گذاشته ام. جای چیزی در فضای سینه ام خالی است. قلبی که با ضریح زیبایت آشنا شده و دیگر در سینه ام نیست…!

بار دیگر عهد نامه ام را مرور می کنم، قطرات اشک از چشمانم سرازیر می شود و مثل هربار تاسف می خورم از اینکه چرا به اندازه کافی از وجودتان بهره مند نشدم.

امید به بازگشت دوباره ، تنها سرمایه من است…!

پی نوشت : در حریم ملکوتی امام مهربانی ها، آیینه رضایت خدا دعاگوی شما عزیزان کوثر بلاگی بودم.

سالی پر از رحمت الهی، پر از برکت و پر از نگاه زیبای مهدی زهرا (عج) را برای شما آرزو می کنم.

*****

نویسنده : زینب مظفری (مدیر وبلاگ)

« آوازه »

خیلی تلاش کرده بودم، هر وقت پدر یا مادرم مرا می خواندند مشغول بودم و با لپ تاپم کلنجار می رفتم؛ از این وبلاگ به اون وبلاگ، از این سایت به اون سایت…

تمام سعیم را معطوف این کردم که وبلاگم جامع و کامل باشد با این وصف هنوز ته دلم اطمینانی نداشتم که آنچه باید باشد شده یا نه.

ماه محرم فرا رسیده بود؛ در دل کوچک من مثل تمام عالم شوری به پا شده بود، هر کجا را که نگاه می کردم حسین بود و حسین.

دلم می خواست من هم برای او کاری انجام دهم، کمکش کنم، آبی بیاورم، زخمی را مرهم نهم و…

اما من ناچیز کجا و یاری او کجا، ای دریغا ای دریغا ای دریغ…

وقتی فراخوان محافظین حریم زینبی را دیدم، بارقه ای در وجودم درخشید، فکری به خاطرم زد؛ یعنی می شد؟! می توانستم من هم کمکی کنم؟!!

خودکارم را برداشتم صفحه ای گشودم و چند سطری نوشتم از دل؛ دلی که می جوشید برای او، دلی که می تپید به نام او،

نامش را دست مایه دل نوشته ام کردم که نامش بهانه خلقت است.

امام حسین، امام حسین

از حسینیه دلم نوری درخشید و دست و قلمم را می برد به سوی او

شمشیر کربلایی نداشتم اما قلمی داشتم که به جای چکاچک تیغ، خش خشی بر صفحات می کرد و من که همه وجودم هوای درناهاست، این قلم برایم پر پروازی شد تا کوی دوست.

او را بر سپید رخشی سواره دیدم، 

اهل و عیالش، خواهرش، همه حلقه وار پیرامونش؛

زمزمه هایش، حرف هایش و آخرین وداعش در گوش زمانه طنین انداز: «خواهرم حیا و عفت را، دین وآئین را، حجاب و عصمت را، حرم و حریم را به تو میسپارم» و دستی بر سینه خواهر و رفت،

آه او می رود دامن کشان…

قلمم یاریم کرد تا بنویسم حدیث درد را، حدیث غربت حسین را، حدیث عفت زینب را؛ حیا و عفتی که به من ارزانی شد، هدیه کربلا، سوغات دشت بلا، تا بمانیم باحسین تا بمانیم با زینب.

دل نوشته را با عشق به او در وبلاگم نهادم

«امام حسین، امام حسین، امام حسین نبود…»

لینک دلنوشته را به فراخوان ارسال نمودم. مدتی گذشت، به همایشی دعوت شدم. همایش اختتامیه تجمع مجازی زینبیون. نمیدانستم چرا آنجا هستم.

مجلس باشکوهی بود، فعالین عرصه وبلاگ نویسی از سراسر استان دعوت شده بودند، مسئولین استانی و کشوری هم حضور داشتند.

شگفت زده شدم زمانی که مجری نام مرا جهت حضور و دریافت لوح تقدیر و جایزه خواند.

با ناباوری رقم می خورد. کنجکاو از مسئولین سوال کردم که این تقدیر برای چیست؟!!

وقتی سخن  از دلنوشته ام به میان آمد تازه فهمیدم:

«این همه آوازه ها از شه بود»

آری امام حسین بود که به من آبرو داده بود، چه زیبا تجلی نموده:

” اللهم اجعلنی عندک وجیها بالحسین علیه السلام فی الدنیا و الاخره “

*****

نویسنده : زینب مظفری (مدیر وبلاگ)

آیا عادلانه است که خداوند انسان را به خاطر بدحجابی عذاب کند؟

جواب شما را با آیه ای از قرآن و روایتی از پیامبر(ص) می دهیم:

سوره طلاق آیه 8: (وَ کَأَینْ مِنْ قَرْیه عَتَتْ عَنْ أَمْرِ رَبِّها وَ رُسُلِهِ فَحاسَبْناها حِساباً شَدِیداً وَ عَذَّبْناها عَذاباً نُکْراً) چه بسیار آبادی ها که (اهلش) از فرمان پروردگارشان و فرستادگانش روی برگرداندند، پس ما آن ها را به حساب سختی محاسبه کردیم و به عذاب بسیار شدیدی عذاب نمودیم.

قال رسول الله (ص): یَا اباذر! لَا تَنْظُرْ إِلَی صِغَرِ الْخَطِیئَهِ، وَ لَکِنِ انْظُرْ إِلَی مَنْ عَصَیْتَ (امالی طوسی ص528)

پیامبر (ص) فرمودند: ای ابوذر نگاه به کوچکی گناه نکن، بلکه نگاه کن که نافرمانی چه کسی را کرده ای.

نپوشاندن مقداری از بدن و موها و خودنمائی در برابر نامحرم، مخالفت قطعی با آیات صریح قرآن و سفارشات معصومین می باشد و در واقع مخالفت از امر و فرمان خداوند است یعنی شخص با علم و عمد حکم صریح خدا را زیر پا گذاشته مثل کسی که در ماه رمضان با علم و عمد و بدون عذر یک لیوان آب بخورد که مخالفت از دستور خداوند است و شخص مستوجب عذاب می شود؛ البته راه توبه باز است (اِنَّ اللهَ یُحِبُ التَّوابین) خداوند توبه کنندگان را دوست دارد (سوره بقره آیه 222) و انسان نباید گناه خود را ادامه دهد (وَمَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ یُصِرُّوا عَلَی مَا فَعَلُوا وَهُمْ یَعْلَمُونَ) و کیست جز خدا گناهان را ببخشد و بر گناه اصرار نمی ورزند با اینکه می دانند(سوره آل عمران آیه135)

پی نوشت توسط مدیر حریم آسمانی:

متاسفانه به تازگی سخنران راحت طلبی (حسن آقا میری) که کارش شده شبهه وارد کردن در دین و جذب مخاطب به خصوص قشر جوان، روی کار آمده و اکثر سخنانش در شبکه های اجتماعی به چشم می خورد. این آقا در یکی از سخنرانی هاشون به صورت غیر مستقیم منکر حجاب و عذاب برای زنان بد حجاب شده اند و قبح این گناه رو برای برخی شنوندگان ناآگاه ریخته اند و توجیه خوبی را بدست این افراد داده اند.حسن آقا میری در این سخنرانی از رحمانیت خداوند سوءاستفاده کرده و عدالت خداوند را به وسیله منکر شدن عذاب برای بی حجابان و بد حجابان نادیده گرفته است.درست است خداوند رحیم و بخشنده است ولی ما که نمی توانیم از این رحمانیت سوء استفاده کرده و عذاب های الهی را همچون زقوم منکر شویم.بنده به عنوان یک طلبه وظیفه دانستم که یکی از شبهات ایشان را پاسخ دهم. و از آنجایی که افرادی سودجو با نشر سخنان غلط این آقا سخت در حال تلاش برای ایجاد شبهه در اذهان مردم هستند لذا به تمامی خواهران عزیزم توصیه می کنم که با بصیرت کامل چنین شبهاتی را با آوردن دلیل و ادله کافی برطرف سازند.انشاالله که همگی بتوانیم زیر سایه مادرمان حضرت زهرا (س) و پسرش امام زمان (عج) قدمی برداریم…

یا زهرا (س)

«امام حسین، امام حسین، امام حسین نبود…»

از خانه بیرون آمدم.

کوچه «شهید مظفری» تابلوئی است که هر بار دیدنش مرا به فکر فرو می برد؛ او که بوده، کجا شهید شده؟…

پیچ و خم های محله را طی کردم و تابلوهایی که هر یک به نام شهیدی است؛ سر از خیابان درآوردم، خیابانی شلوغ و پر سر و صدا.

خیابان انقلاب، یک سو میدان آزادی و سوی دیگر میدان امام حسین. غرب این خیابان آزادی است و شرق آن امام حسین.

با خودم گفتم: «زینب کمی سوی آزادی برو شاید آنچه می خواهی در آن سو باشد.»

راهم را به سوی غرب کج کردم، هر قدم که بر می داشتم خاطرم مکدر می شد؛ مکدر از رنگ ها و مدل های جور واجور؛ حجاب هایی که نبود، بی حجابی هایی که بود و نگاه های غریبی که مرا با چادر مشکی و بلندم زیر زخمه سیلی می گرفت و هزاران حرف های ناگفته و تمسخر های آشفته، نگاهم حیران و قلبم آزرده.

خدا را شکر هنوز چیزی از انقلاب دور نشده ام بهتر است برگردم.

به آزادی و بی غیرتی، به آزادی و بی عفتی، به آزادی و لودگی پشت کردم و رو به سوی امام حسین بازگشتم.

با هر قدم به یاد امام حسین(علیه السلام) می افتادم؛ رشادت و عظمتش، مردانگی و غیرتش، آزادگی و همتش، و غربت و شهادتش…

«این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست     وین چه شمعی است که جان ها همه پروانه اوست»

نمی دانم چرا هر وقت به حسین(علیه السلام) می اندیشم به یاد زینب کبری(سلام الله علیها) می افتم، گویا جدایی بینشان هرگز رقم نخورده است.

«السلام علی قلب زینب الصبور و علی لسانها الشکور»

تو که بودی؟ صبر از صبر تو شرمنده!

استقامت از قامت خمیده تو بالنده!

بردباری و شکر گزاری در مصیبت ها درسی است از تو.

حجابت، عفت و عصمتت برایم درسی فراموش نشدنی است.

اظهار عجز پیش ستمگران نکردی!

سرافراز ماندی و با شجاعت پوزه کریه دشمنان را به خاک مالیدی که «ما رایت الا جمیلا»

تو منادی آزادی و غیرتی، تو طلایه دار حریت و عزتی،

تو رهرو راه آزادی و عبودیتی، تو نمونه حریت و ولایتی…

در راستای انقلاب به سوی امام حسین که قدم می نهی جای جای تاکسی ها صدا می زنند: «امام حسین، امام حسین، امام حسین نبود…»

نه!

من می خواهم چون حربن یزید ریاحی پای پیاده به امام حسین(علیه السلام) برسم.

چون در این قدم قدم ها تا امام حسین(علیه السلام) دریا دریا معرفت نهفته است.

با هزار امید از انقلاب به سوی امام حسین رهسپارم؛ شاید که بیابم گمشده ام را، شاید که بیابم خویشتنم را.

قدری که پای نهادم در این راه دیدم که باز از هر سو مردمی بیگانه از این مسیر و از امام حسین(علیه السلام) هریک شتابان به دنبال چیزی رهپویند.

با خود لختی اندیشیدم، آیا به راستی نگاه من به امام حسین(علیه السلام) و حضرت زینب(سلام الله علیها) و شهید و شهادت همان نگاهی است که دیگران دارند؟!

اینان برای من چه مفهومی دارند؟ این واژه ها چیستند؟ تنها کلماتی در کنار هم و بی معنا؟! یا حقایقی ژرف و حیات بخش!

نه همگان اینگونه نمی اندیشند.

آن ها به این عبارات تنها به عنوان اسم خیابان ها و کوچه ها نگاه می کنند تا مبادا خانه خود و مسیر خود را گم کنند!

نه!

برای حسینی زیستن تنها نام حسین کافی نیست

برای زینبی بودن تنها نام زینب کافی نیست

باید رسم زینب را آموخت تا زینبی شد…

****

نویسنده : زینب مظفری (مدیر وبلاگ)